อยู่กับบาดแผล

ใน “อยู่กับบาดแผล” บุญเลิศ วิเศษปรีชา ได้นำเสนองานวิจัยเกี่ยวกับผู้ได้รับบาดเจ็บและผู้พิการ 25 คนจากเหตุการณ์ความรุนแรงทางการเมืองในช่วง 2553-2557 โดยผู้ได้รับผลกระทบเหล่านี้มีทั้งเสื้อแดงและเสื้อเหลือง หลังเหตุการณ์ความรุนแรงเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง มันไม่ได้มีแค่ผู้บาดเจ็บหรือพิการเท่านั้น แต่ยังมีญาติพี่น้องที่ได้รับผลกระทบ และยังมีความทรงจำร่วมของสาธารณชนต่อเหตุการณ์ด้วย โดยมันส่งผลต่อมุมมอง สภาพจิตใจและเส้นทางชีวิตของผู้บาดเจ็บหรือพิการไปตลอด ในแง่นี้ ผู้บาดเจ็บหรือพิการของฝั่งหนึ่งจึงรู้สึกได้รับชัยชนะที่คุ้มค่า แต่อีกฝั่งหนึ่งกลับรู้สึกถึงความผิดบาปและการไม่ได้รับความยอมรับจากสาธารณชน

บุญเลิศนำเสนอชีวิตของผู้คนเหล่านี้ผ่านแนวคิดความทุกข์ทนทางสังคม ที่รวมถึงความทรงจำร่วม ผลกระทบต่อญาติพี่น้อง และวัฒนธรรมลอยนวลของรัฐ งานชิ้นนี้ช่วยให้เราเห็นว่าการบอกให้เขาลืมไม่ใช่ทางออก เพราะพวกเขาต้องอยู่กับแผลเหล่านี้ไปตลอดชีวิตและไม่อาจลืมได้ ทางออกที่ดีที่สุดคือการยอมรับเหยื่อ และขอโทษเหยื่ออย่างจริงใจ พวกเขาไม่ได้ต้องการเอาชีวิตใครเพื่อล้างแค้น แค่ต้องการให้สังคมคืนความเป็นมนุษย์ให้กับพวกเขาบ้างเท่านั้น