บทละครเรื่องมหาภารตะ

บทละคร เรื่อง มหาภารตะ

"ชายผู้หนึ่ง เดินอยู่ในป่าที่หน้าอันตราย มืดมิด และชุกชุมด้วยสัตว์ร้าย ป่านั้นถูกคลุมไว้ด้วยตาข่ายมหึมา ชายผู้นั้นรู้สึกหวาดหวั่นใจ เขาออกวิ่งหนีสัตว์ร้าย แล้วเขาก็ตกลงไปในหุบเหวอันมืดลึก แต่เดชะบุญนัก เขาคว้ารากไม้ไว้ได้ เขารู้สึกถึงลมหายใจของงูใหญ่ที่แผ่แม่เบี้ยรออยู่เบื้องล่างและที่ก้นเหวนั้น ยังมีช้างตัวหนึ่งเตรียมจะเสยงาแทงเขา ด้วยรากไม้ที่เขาเหนี่ยวอยู่ ก็มีหนูขาว กับหนูดำ กำลังกัดแทะ ขณะนั้น มีผึ้งฝูงใหญ่ฝูงหนึ่งบินผ่านมา มันทำน้ำผึ้งหยดลงมา... ชายผู้นั้นค่อยๆ ปล่อยมือจากรากไม้อย่างระมัดระวัง แล้วเอื้อมไปแตะหยดน้ำผึ้งนั้น เขาถูกภยันตรายต่างๆ คุกคามจนชีวิตและความตายของเขาเกือบจะเป็นสิ่งเดียวกันอยู่แล้ว แต่เพราะน้ำผึ้งหยดเดียวเท่านั้น ที่ทำให้เขาปรารถนาจะมีชีวิตอยู่ต่อไป"


คำนำ : บทละคร เรื่อง มหาภารตะ
มหาภารตะ คือวรรณกรรมที่ยิ่งใหญ่เรื่องหนึ่งของโลก เป็นร้อยกรองซึ่งมีขนาดยาวที่สุดเท่าที่เคยมีมา กล่าวคือ แต่งขึ้นด้วยคำประพันธ์ภาษาสันสกฤตที่เรียกว่า "โศลก" จำนวนมากกว่า ๑ แสนบท กล่าวได้ว่ามีความยาวเป็น ๑๕ เท่าของพระคัมภีร์ไบเบิล กล่าวกันว่า มหาภารตะ ฉบับแรกๆ นั้น เขียนขึ้นจากเรื่องราวโบราณนับย้อนหลังไปได้ถึงประมาณ ๖๐๐-๕๐๐ ปีก่อนคริสต์ศักราช และมีการเพิ่มเติมตัดทอนเรื่องราวต่างๆ เรื่อยมาตลอดช่วงเวลา ๗๐๐-๘๐๐ ปีให้หลังจนกระทั่งถึงคริสต์ศตวรรษที่ ๓ และ ๔ ครั้นต่อมาในปีคริสต์ศตวรรษที่ ๒๐ ก็เกิดมีวรรณกรรมเรื่องมหาภารตะ สำนวนต่างๆ ขึ้นอีกหลายสำนวน ความหลากหลายของสำนวนต่างๆ นั้นเกิดขึ้น และเป็นผลมาจากแหล่งที่เกิด การตีความ ประเพณีและกลุ่มผู้เขียนที่แตกต่างกัน

Jean-Claude Carriere